اطلس عمرت به مقراض شهور

برد پاره پاره خیاط غرور

تو تمنا می بری که اختر مدام

لاغ کردی سعد بودی بر دوام

سخت می تولی ز تربیعات او

وز دلال و کینه و آفات او

سخت می رنجی ز خاموشی او

وز نحوس و قبض و کین کوشی او

که چرا زهرهٔ طرب در رقص نیست

بر سعود و رقص سعد او مه ایست

اخترت گوید که گر افزون کنم

لاغ را پس کلیت مغبون کنم

تو مبین قلابی این اختران

عشق خود بر قلب زن بین ای مهان